Dairenin kararına nazaran, 2014’te Antalya’daki bir dükkan sahibi, kiracısından iş yerini tahliye etmesini istedi. Kira kontratının devam ettiğini belirten kiracı, bu isteği kabul etmedi. Bunun üzerine dükkan sahibi, dükkanın kapalı olduğu bir saatte kiracısından habersiz olarak iş makinasıyla duvarını yıktığı iş yerini kullanılamaz hale getirmek istedi.
İş yerine geldiğinde durumu gören kiracı, Cumhuriyet başsavcılığına şikayette bulundu. Başsavcılık, dükkan sahibi hakkında “mala ziyan verme” ve “hakkı olmayan yere tecavüz” hatalarından dava açtı.
Yargılama sonucu Antalya 17. Asliye Ceza Mahkemesi, “mala ziyan verme”den mahkumiyet, “hakkı olmayan yere tecavüz”den ise beraat kararı kurdu.
Yerel mahkeme kararının temyiz incelemesini yapan Yargıtay 8. Ceza Dairesi, 2022’de “mala ziyan verme”den verilen mahkumiyet kararını onarken, “hakkı olmayan yere tecavüz”den verilen beraat kararının ise yanlışlı olduğu gerekçesiyle bozdu. Bozma münasebetinde, “suç tarihinde kiracının kullanım hakkının devam ettiği ve dükkan sahibinin kullanıma mani olmaya çalıştığı” söz edildi.
Bozma kararı sonrası yine yapılan yargılamada Antalya 17. Asliye Ceza Mahkemesi, sanık dükkan sahibine “hakkı olmayan yere tecavüz” hatasından 5 ay mahpus cezası verdi. Sanık avukatı, “sanığın kendine ilişkin dükkana tecavüz edemeyeceğini” belirtilerek, bu karara karşı itirazda bulundu.
Temyiz incelemesini yapan Yargıtay 8. Ceza Dairesi, “hakkı olmayan yere tecavüz” cürmünden verilen mahkumiyet kararını onadı.
Dairenin kararında, hareketin sanık tarafından işlendiğinin saptandığı belirtildi ve kullanım hakkı kiracıda olan iş yerine dükkan sahibi olan sanığın rastgele bir mahkeme kararı olmadan kullanımı engelleme maksadıyla müdahalede bulunduğu tabir edildi.
Oy birliğiyle alınan kararda, lokal mahkemenin kurduğu mahkumiyet kararında rastgele bir hukuka karşıtlık bulunmadığı ve sanık avukatınca yapılan temyiz itirazının bu nedenle yerinde görülmediği kaydedildi.